حضرت علی علیه السلام درمورد نشانه رنج و عبرت دنیا می‌فرمایند:
نشان رنج دنیا، اینکه: آدمى فراهم مى کند آنچه نمى خورد، و مى سازد آنچه در آن نمی‌نشیند، پس به سوى خدا مى رود، نه مالى برداشته، و نه خانه اى با خود داشته. ... و نشان عبرت دنیا، اینکه: آدمى بدانچه آرزو دارد، نزدیک مى شود، و رسیدن اجل رشته آرزوى او را مى بُرد.
فردی را در نظر بگیرید سال‌ها کار می‌کند، پول انباشته می‌کند و به تدریج خانه‌ای می‌سازد ، همین که خانه ساخته شد، به او می‌گویند وقتت تمام شده و باید به سفر ابدی بروی. چقدر روح و روان فرد خُرد می‌شود و رنج می‌برد، اصلا قابل تصور نیست! یک عمر برای خوراک و مسکن و ... زحمت می‌کشد اما در یک چشم به هم زدنی غافل‌گیر می‌شود و جان به جان آفرین تسلیم می‌کند.
پس عبرت بگیریم از آنچه دنیا بر سر امثال ما انسان‌ها می آورد، گمان نکنیم مرگ برای همسایه ها و دیگران است. مرگ همچون عقابی تیز پرواز بالای سر ما در حرکت است به محض اینکه خدا اراده کند چنگال مرگ قلب را می‌شکافد ، روح را از بدن بیرون می‌کشد و تسلیم صاحب اصلی آن می‌کند.
مطالعه بیشتر:
