حضرت علی علیه السلام نکته جالبی درباره صدقه دادن به فقرا مطرح می‌فرمایند:
از بخشیدن اندک شرم مدار که محروم کردن اندک‌تر از آن بود.
در یکی از پست‌های گذشته گفته شد سخاوت، بی‌خواستن بخشیدن است. اما وقتی فقیری یا کسی که می‌گوید فقیر است(هر چند به دروغ) از ما درخواست کمک می‌کند، ردّ کردن جایی در سیره اهل بیت علیهم السلام ندارد، بلکه باید یک چیزی هر چند اندک به او داد. شاید واقعا نیازمند باشد.
امیر بیان امیرالمومنین علیه السلام در تعریف سخاوت می‌فرمایند:
سخاوت بی خواستن بخشیدن است.
و آنچه به خواهش بخشند یا از شرم است و یا از بیم سخن زشت شنیدن.
کمک‌های مالی به فقرا که از طریق صندوق صدقات کمیته امداد امام خمینی ره یا صورت‌های دیگر انجام می‌گیرد یکی از مصادیق مهم و اساسی بی خواستن بخشیدن است.
ما که صدقه می‌اندازیم کسی از ما خواهش نکرده و این سخاوت است. البته مقدار صدقه انداختن را هم باید بالا ببریم نباید به سکه‌های ۲۰۰ و ۵۰۰ تومانی اکتفا کرد.
حضرت امیر علیه السلام درباره آداب بخشش و صدقه دادن می‌فرمایند:
بخشنده باش نه با تبذیر و انداره نگه دار و بر خود سخت مگیر.
اولاً حتما دست بخشنده باید داشت، ثانیاً در بخشش ،اسراف نباید کرد. ثالثاً این بخشش نباید طوری باشد که زندگی را بر خود ، خانواده و اهل و عیالش سخت کند.
