حضرت علی علیه السلام میفرمایند:
خدایا! به تو پناه مى برم که برونم در دیده ها نیکو نماید و درونم در آنچه از تو نهان مى دارم به زشتى گراید، پس خود را نزد مردم بیارایم به ریا و خودنمایى که تو بهتر از من بدان دانایى، پس ظاهر نکویم را براى مردمان آشکار دارم و بدى کردارم را نزد تو آرم تا خود را به بندگان تو نزدیک گردانم، و از خوشنودى تو به کنار مانم.
پناه بر خدا! هیچ چیز بدتر از این نیست که انسان مثل میوهای زیبا و رسیده کامل و دانا به نظر برسد اما همین که پوستش شکافته شد، بوی کثافت و تعفنش به هوا برخیزد. در برخورد با مردم خوش اخلاق و خوش رفتار باشد اما در خانه و خانوادهاش بد اخلاق و تندخو.
خانمی میگفت: وقتی با شوهرم بیرون میروم و رفتارش را با مردم میبینم، حسرت میخورم پیش خودم میگویم ای کاش یکبار با من و بچههایش اینگونه عزیزم عزیزم میگفت و قربان صدقه میرفت!
چنین کسانی که ظاهرشان زیبا و باطنشان زشت است، اعمال صالحشان که با ریا و خودنمایی بوده پشیزی ارزش ندارد که هیچ! به جای ثواب برای آنها عذاب نوشته میشود. و خداوند مو را از ماست بیرون میکشد و چنان ریز به ریز اعمال ما را با توجه به نیّاتمان بررسی میکند که دیگر هیچ جای انکاری نمیماند و چارهای جز تسلیم نخواهیم داشت.
مطالب بیشتر:
عواقب خطرناک قدر ناشناسی نعمت ولایت فقیه و انقلاب اسلامی
ما اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند
ضربه اشرافیگری مسئولین به اعتماد مردم
پی نوشت:
حکمت ۲۷۶
I am glad that you shared this helpful information with
us. Please keep us up to date like this. Thank you for sharing.