امام علی علیه السلام در تعریف پارسایی می‌فرمایند:
ای مردم! پارسایی، دامن آرزو درچیدن است،
و شکر نعمت حاضر گفتن،
و از ناروا پارسایی ورزیدن.
نکته قابل توجه: تقوا و پارسایی فقط به ترک گناه نیست، علاوه بر دوری از محرّمات الهی باید نعمت‌های حاضر خدا را شکر گفت و از آرزوهای دراز و بی‌ثمر پرهیز کرد. داشتن آرزوهای دراز و دور از توان انسان، به مرور زمان منجر به شکستن خطوط قرمز الهی خواهد شد.
امیر مومنان علی علیه السلام می‌فرمایند:
خدا بیامرزد مردی را که حکمی را شنید و نیک فهم کرد،
خدا را حاضر دید و از گناه ترسید.
در پی حق رفت و بدان رسید، آرزو را سرکوب کرد و با هوسِ خویش جنگید.
شکیبایی را مرکب نجات ساخت و پرهیزگاری را برگ روز وفات.
چه بسیار افرادی که با کج فهمی احکام دین، به بیراه رفتند و از عالِم‌های شدند که اذا فسد العالِم فسد العالَم. باید به همراه تحصیل، تهذیب را جدی بگیریم و الا علم روی علم ،فقط حجاب روی حجاب است.
پی نوشت:
برگرفته از خطبه ۷۶ ، ص ۵۶
