مولایمان علی علیه السلام در وصف آفرینش انسان می‌فرماید:
با شما سخن گویم از این انسان که در تاریک‌جاى زهدانش بیافرید،
و در پرده‌هاى تیره اش در پیچید. نطفه اى بود جهنده و پلید،
سپس خونى شد لخته و نا تمام، و بچه اى در شکم مام،
و شیرخواره اى از پستان، و کودکى در خور دبستان ...
انسان اگر بداند که ابتدا چه بوده، نطفه‌ای جهنده و پلید! و در آخر هم چه می‌شود، مرداری بدبو و غیر قابل تحمل. هرگز تکبّر نورزد هرگز!
مولای متقیان علی علیه السلام می‌فرمایند:
از این آدمی شگفت گیرید:
با پیه می‌نگرد و با گوشت سخن می‌گوید و با استخوان می‌شنود و از شکافی دم برمی‌آورد!
شگفت زده شدن از خلقت آدمیزاد برای عبرت گرفتن است، با یک تکه چربی (چشم) گناه نکنیم. با یک تکه گوشت (زبان) هر چه دلمان می‌خواهد نگوییم. با یک تکه کوچک استخوانی (گوش) هر چه دوست داریم نشنویم. چون اگر خدا بخواهد می‌تواند در یک چشم برهم زدنی این شکاف تنفسی را ببندد.
