حضرت امیرالمومنین علیه السلام در نکوهش نکوهنده‌ی دنیا می‌فرمایند:
اى نکوهنده جهان، فریفته به نیرنگ آن، ... فریفته دنیایى و سرزنشش مى نمایى!؟ تو بر دنیا دعوى گناه دارى، یا دنیا باید بر تو دعوى کند که گنهکارى؟! ... چند کس را با پنجه هایت تیمار داشتى؟ و چند بیمار را با دستهایت در بستر گذاشتى؟ ... دنیا خانه راستى است براى کسى که آن را راستگو انگاشت، و خانه تندرستى است آن را که شناختش و باور داشت، و خانه بى نیازى است براى کسى که از آن توشه اندوخت، و خانه پند است براى آن که از آن پند آموخت. مسجد محبان خداست، و نمازگاه فرشتگان او، و فرود آمدن‌گاه وحى خدا و تجارت‌جاى دوستان او.
این بیان امیر بیان علیه السلام در جواب کسانی است که هر گناهی و اشتباهی دلشان می‌خواهد مرتکب می‌شوند و بعد تقصیر آن را گردن دنیا می‌اندازند! با هوای نفس و وسوسه‌های شیطانی فریفته لذات دنیا می‌شوند و پندهای دنیا را فراموش می‌کنند.
بله حضرت می‌فرمایند همین دنیا مسجد اولیای الهی است. محل جمع‌آوری توشه و مزرعه آخرت است. چرا تقصیر کثافت‌کاری‌هایت را به گردن دنیا می‌اندازی!؟ زمین دنیا با فروخوردن لحظه‌ای مردگان هر لحظه دارد فریاد می‌کشد که من ماندنی نیستم، من به هیچ کس وفا ندارم، پند بگیرید و به سوی خدا و بندگی خدا بروید. آیا چیزی جز این می‌گوید!؟
