ریشه کلمه دنیا از دنی و دنائت است ، یعنی دنیاطلبی به پستی ختم می‌شود اما اگر دنیا پلی برای رسیدن به آخرت باشد به سعادت نهایی ختم می‌شود. مولای متقیّان علی علیه السلام در توصیف دنیا می‌فرماید:
ساکنان خود را می‌جهانَد تا به سر منزل نیستی کشاند،
همسایگان خویش را می‌رانَد و به گوش آنان آهنگ مرگ می‌خواند.
شیرین آن تلخ است و ناگوار، روشن آن تیره است و تار...
پس بندگان خدا از خانه‌ای که سرنوشت مردم آن نیستی است قصد رفتن کنید، مبادا مغلوب آرزو شوید و آهنگ ماندن کنید.
پی نوشت:
برگرفته از خطبه ۵۲ ص ۴۴
ح. شریفی
