مولایمان حضرت علی علیه السلام درباره اسباب شادی و غم می‌فرمایند:
شاد باش بدانچه از آخرتت به دست آورده‌ای ،
و اندوهناک باش بر آنچه از دست داده‌ای.
بدانچه از دنیا به دست آری فراوان شادمان مباش،
و بدانچه از دست داده‌ای ناشکیبا و نالان مباش.
تو را در بندِ آن باید که پس از مرگ شاید.
شادی زود گذر دنیوی همان طور که زود می‌آید زود هم می‌رود و حداکثر پایداری آن طول زندگی دنیوی انسان است مثلا شاید حداکثر ۱۰۰ سال! اما پایداری شادی اخروی به مقدار مدت زمان آن است که بی‌نهایت فقط کلمه‌ای است برای نشان دادن زمان زندگی ابدی!
پی نوشت:
برگرفته از نامه ۲۲ ص ۲۸۴
حسینی