حضرت امیر علیه السلام می‌فرمایند:
ایمان بنده راست نباشد، جز آنگاه که اعتماد او بدانچه در دست خداست بیش از اعتماد وى بدانچه در دست خود اوست، بُوَد.
کسانی که همه‌ی امید و اعتمادشان به ثروت یا قدرت‌شان است و گمان می‌کنند حالا که پول و قدرت دارند می‌توانند هر کاری که دلشان بخواهد و به هر نحوی که میلشان بکشد، می‌توانند انجام دهند؛ اینان بسیار غافل و گمراهند و ایمان آنها دروغ مضحکی بیش نیست.
طبق این فرمایش حضرت ، همیشه باید حواسمان باشد ؛ چه فقیر ، چه پولدار ؛ چه ضعیف ، چه قوی ؛ همه و همه باید به قلب و درون خودمان مراجعه کنیم و ببینیم مثلا در پذیرفته شدن در کنکور ، آیا امید و اعتماد من بیشتر به دانسته‌ها و تلاش خودم است یا به خداوند!؟ آیا برای تلاش‌های خودم یک حساب جداگانه باز کرده‌ام یا نه، تمام داشته‌هایم را از خدا می‌دانم و تنها امید یکتای بی همتایم خداوند مهربان قادر است؟
به قلب خودت رجوع کن، اگر دریافتی که اعتمادت به داشته‌هایت بیشتر از اعتمادت به خداوند است ، بدان که در ایمانت ریگی درشت به کفش داری و باید در اعتقاداتت تجدید نظر کنی! اما اگر دریافتی خدا و محبت خدا در قلبت لانه کرده و برای خدا حساب ویژه‌ای در دلت باز کرده‌ای، بدان که کارَت درست است و خدا را هزاران بار شکر گو.
مطالب بیشتر:
توصیف آنان که خواهان دنیا نیستند!
شادی با اندک دنیا شاخصه دنیاپرستان
فریفته دنیایى و سرزنشش مى نمایى!؟
