تا نچشی نمی‌فهمی!

فرازی از دعای ابوحمزه ثمالی:

یَا حَبِیبَ مَنْ تَحَبَّبَ إِلَیْکَ وَ یَا قُرَّةَ عَیْنِ مَنْ لاذَ بِکَ وَ انْقَطَعَ إِلَیْکَ

(اى محبوبِ کسی ‌که به تو دوستى ورزید، اى نور چشمِ کسی که به تو پناه آورد و براى رسیدن به تو از دیگران گسست)

ای خدای من، ای محبوبم آنقدر مهربان و دوست داشتنی هستی که تا ما ابراز محبت می‌کنیم تو عکس العمل نشان می‌دهی و ما را در آغوش پر از آرامش و نور خود فرو می‌بری. گاهی می‌شود که در تنگنا و فشار روحی قرار می‌گیریم، چشمان بی‌رمق‌مان دور می‌چرخد تا پناهگاه مطمئنی پیدا کند. گاهی حتی پدر و مادر و همسر و دوست و فرزند درکت نمی‌کنند یا نمی‌توانند درکت کنند، بی‌پناه می‌شوی، اینجاست که با اندک توجهی خالصانه به خدا آنچنان غرق در آرامش می‌شوی که وصف لذتش هم ممکن نیست. تا نچشی نمی‌فهمی! پس سعی کن بچشی!

مطالب بیشتر:

عشقم به‏ تو واسطه‏‌ام به پیشگاه توست

تو دائم و دقیق نگاهم می‌کنی

ماجرای أَحَبَّ اللَّهُ مَنْ أَحَبَ‏ حُسَیْناً

بسم الله الرحمن الرحیم

رسول خدا صل الله و علیه و آله برای صرف غذا منزل یکی از اصحاب دعوت بودند، از مسجد خارج شدند و عده‌ای از اصحاب  به دنبال ایشان روانه شدند. امام حسین علیه السلام که کودکی شیرین و زیبا می‌نمود در کوچه با همسالان خود مشغول بازی بود. پیامبر صل الله و علیه و آله بسوی او رفتند تا در آغوشش بگیرند، حسین علیه السلام با خنده‌ای کودکانه از دست پدربزرگ فرار کرد. پیامبر صل الله و علیه و آله با لبخندی دلنشین و عمیق به دنبال او دویدند و بعد از چند بار  تعقیب و گریز نوه دوست داشتنی خود را به آغوش کشیدند. یک دست خود را پشت گردنش و دست دیگر را زیر چانه او گرفتند و بالا آوردند، لب و گونه و چانه‌اش را بوسه باران کردند و فرمودند: حسین علیه السلام از من است و من از حسین علیه السلام ، خداوند دوست‌دار کسی است که حسین علیه السلام را دوست بدارد[1].

آری اینجا عشق و عاشق و معشوق یکی شدند، تا دست در دست هم برای هدایت امت آخرین پیامبر خدا صل الله و علیه و آله بکوشند. امام حسین علیه السلام عاشق خداست و همزمان خودش معشوق خداست. خداوند آنقدر حسین علیه السلام را دوست دارد که دوستداران او را هم دوست می‌دارد. عشق حقیقی ، عاشق حقیقی  و معشوق حقیقی همه و همه حسین علیه السلام است و بس.

جناب سعدی می‌فرماید:

ما از تو به غیر تو نداریم تمنّا .................. حلوا به کسی ده که محبّت نچشیده

مولای من با شنیدن نام تو جگرم می‌سوزد ، قلبم می‌شکند و چشمم می‌جوشد. ما مزّه شیرین عشق و محبّت تو را چشیده‌ایم ، چاره و درمان سوز جگر ما فقط خود خودت هستی ! مولای ما حسین علیه السلام جان! قلب ما را به معرفت و محبّت خودت نورافشانی بنما!