حضرت علی علیه السلام می‌فرمایند:
آیا آزاده اى نیست که این خرده طعام مانده در کام دنیا را بیفکند و براى آنان که در خورَش هستند نهد؟ جانهاى شما را بهایى نیست جز بهشت جاودان پس مفروشیدش جز بدان.
آیا آزادمردی نیست که این لقمه جویده شده‌ی حال‌به‌هم‌زن دنیا را بیرون بیفکند و آن را به اهلش بسپارد؟ این خطاب حضرت به همه‌ی انسان‌ها در همه‌ی زمان‌ها و مکان‌هاست. حضرت همین حالا و در همین وبلاگ، ما را مخاطب قرار داده است، ای کاش بیدار شویم!
انسان مقام خلیفه اللهی دارد، مقامی که بس شریف است و عظیم. او را چه به دل خوش کردن با طعام جویده شده‌ی دنیا که هر کَس و ناکَسی آن را در دهانش پیچانده و بالا آورده!؟
بهای انسان چیزی نیست جز بهشت جاویدان. بهشتی که بندگان صالح و محبوب خدا در آن حضور دارند و در نعمت‌های الهی غوطه ورند. پس ای انسان قدر خودت را بدان و بهشت را بخر.
مطالب بیشتر:
پی نوشت:
حکمت ۴۵۶ با ترجمه استاد شهیدی
مهدی سلمانی ماهینی
