حضرت علی علیه السلام خطاب به گمراهان فرمودند:
... کجاست خردهاى روشنى جو از چراغهاى رستگارى؟ و دیده هاى نگرنده به نشانه هاى پرهیزگارى؟ کجاست دلهایى که بخشیده در راه رضاى کردگار بود، و پیمان بسته بر طاعت پروردگار؟ بر متاع ناچیز دنیا فراهم آمدند، و براى به دست آوردن حرام یکدیگر را پس زدند. ... پروردگارشان خواند، رمیدند و پشت کردند، شیطانشان خواند، پذیرفتند و روى آوردند.
با دقت در عبارت حضرت به این نتیجه میرسیم که اولین و مهمترین ویژگی گمراهان، دلبستگی و دلدادگی به دنیا است. طبیعت انسان طوری است که از هر چه منع شود نسبت به آن حریصتر میشود و از آنجا که شیطان ماهرترین انسان شناس است و تمامی نقاط ضعف ما را میداند، براحتی ما را به طرف حرام میکشاند.
مهمترین سپر برای ما در برابر هجمههای شیطان، شناخت و معرفت است چون جهالت ما نسبت به خدا و نفسمان مانند یک کاتالیزور قوی به انفعال ما دربرابر شیطان کمک میکند. آنگاه است که خداوند مهربان هر چه ما را طرف خود میخواند، ما پشت میکنیم و مثل دیوانهای ماهر از منبع نورانی و پر برکت فرار میکنیم! اما از طرف مقابل شیطان به کمک جهل ما تنها با یک اشاره ، ما را به سمت منبع ظلمات و تاریکی میکشاند و ما باز مانند یک دیوانهی ماهر دانسته و ندانسته در تاریکی جهل خود غوطهور میشویم.
در ابتدای عبارت، راه حل هایی برای رهایی از جهالت معرفی شده است:
۱- عقل روشنی جوی ما باید چراغهای هدایت را دنبال کند و از نور ولایت أئمه اطهار علیهم السلام بهرهمند شود ،
۲- قلب و دل ما باید در راه کسب رضای خدا صیقلی داده شوند و پر از معرفت و محبت بر اطاعت و بندگی خدا پیمان ببندند. ان شاءالله .
مطالب مرتبط:
آدمى در جهان نشانه است و تیرهاى مرگ بدو روانه
مشمئزکنندهتر از استخوان خوک مرده در دست جذامی
پی نوشت:
بخشی از خطبه ۱۴۴ با ترجمه استاد شهیدی