حضرت امیر علیه السلام در مورد وضع انسان در دنیا می‌فرمایند:
آدمى در جهان نشانه است و تیرهاى مرگ بدو روانه، و غنیمتى است در میان و مصیبتها بر او پیشدستى کنان. و با هر نوشیدنى، ناى گرفتنى است و با هر لقمه اى طعام در گلو ماندنى، و بنده به نعمتى نرسد تا از نعمتى بریده نشود، و به پیشباز روزى از زندگى خود نرود تا روزى از آنچه او راست سپرى نشود. پس ما یاران مرگیم و جان‌هامان نشانه مردن، پس چسان امیدوار باشیم جاودانه به سر بردن؟!
حضرت در تشبیه بسیار زیبایی، انسان را به یک سیبلی تشبیه کرده‌اند که هدف تیراندازی چابک‌سوارانی ماهر و بی‌رحم قرار گرفته است. هر لحظه ممکن است تیر یکی از آنها به هدف بخورد و طومار زندگی انسان را در هم بپیچد. همین آب گوارا یا لقمه‌ای کباب چرم و نرم ممکن است تیری باشد که نای و گلوی انسان را هدف گرفته باشد و به امر خدا جان را از کف انسان برباید!
مطالب بیشتر:
توصیف دنیا در بیان امیر بیان
تعریف علوی اعتدال و میانه‌روی
شادی و غم واقعی به چیست؟!
مرگ از دید آقایمان حضرت علی علیه السلام چگونه است!؟
توشه گیری از دنیا در کلام حضرت امیر عپی نوشت:
بخشی از حکمت ۱۹۱ با ترجمه استاد شهیدی
خادم