گوهرنویس

گوهر نویس

مناظره دندان‌شکن حرّه با حجاج

بسم الله الرحمن الرحیم

شعر مناظره (حره) دختر حلیمه با حجاج:

قصریست بس مخوف و در او حاکمی عنود
در نزد او زنی ز علی مدح می سرود

بُد حرّه نام زن ز محبّین مرتضی
حجّاج حاکم است ولی پست و بس دغا

گفتا خبر رسیده علی را تو از وفا
برتر شمرده ای ز دو اصحاب مصطفی

پاسخ بده وگرنه سرت را جدا کنم
این کار را برای رضای خدا کنم

زن گفت ای امیر دمی کن تو یک نظر
بر محضرت خلاف رساندند این خبر

هرگز چنین نبوده تو از این سخن گذر
از این سعایت و زچنین صحبت الحذر

حجاج شاد گشت و بگفتا که آفرین
دیگر حذر نما تو ز گفتار آتشین

احسنت بر تو ای زن آزاده مرحبا
از تو همین رواست تو ننموده ای جفا

زن گفت اشتباه نمودی تو ای امیر
بشنو و بعد از آن سر من از تنم بگیر

ای خاک تیره بر سر آن بی حیا دو کس
من گفته ام علی ز رسل برتر است و بس

از نوح و آدم و ز خلیل و کلیم و هود
هم از مسیح برتر و او علّت وجود

لایق نیند آن دو بت پست و بی قرین
با خاک کفش قنبر مولای متّقین

از خشم شد پیاله ی چشمش بسان خون
آن حاکم پلید و به کردار پست و دون

جلّاد را صدا زد و نعتی چو باز کرد
آهنگ کشتن زن آزاده ساز کرد

گفتا اگر برای کلامت تو از خدا
حجّت نیاوری سرت از تن شود جدا

جلّاد یک طرف زن آزاده یک طرف
خشم و نگاه حاکم قدّاره یک طرف

ای دوستان محبّ علی سخت با ولاست
جام محبّ صادق مولا پر از بلاست

ای دوستان محبّ علی سخت بی ریاست
دارد به سینه عشق علی را که کیمیاست

اندر دفاع حقّ علی وجه ذات هو
اهل معامله نبود دوستدار او

لب را چو زن به آیه ی قرآن حق گشود
از قول حق به مدح علی آیه می سرود

گفتا که جاهلی تو به آیات مدح او
بشنو فضائلش به خدا اوست وجه هو

آدم کجا فضائل شیر خدا کجا
گِل بود و گشت آدم با دست مرتضی

این گفته ی خداست به آدم که دور باش
از آن درخت گندم و در راه نور باش

آدم بخورد گندم ممنوعه را ولی
کّفاره ی گناه پدر مرتضی علی

یک عمر خورده نان جو دارم از این عجب
مُهری زند به کیسه ی نان، صاحب رجب

حجّاج گفت :برتری او به نوح چیست؟
رسوا شوی اگر ز کتابت دلیل نیست

گفتا که نوح زحمت جانانه می کشید
بر گمرهان چو نعره ی مستانه می کشید

امّا تمام گشت چو صبرش ز روی قهر
نفرین نمود و آب گرفتی تمام دهر

امّا کجاست صبر کسی مثل مرتضی
صبر خداست صبر شه ملک لا فتی

در دیده خار و صبر کند استخوان به حلق
نفرین نکرد صبر علی را ببین به خلق

بی اختیار حاکم خون ریز خنده کرد
گفتا به حرّه برتری از صد هزار مرد

شیواست منطقت ز کتاب رب جلیل
گو برتریّ حیدر تو چیست بر خلیل؟

گفتا خلیل اهل یقین بوده در دلش
گفته چگونه مرده شود زنده از گلش؟

آمد ندا که نیست به قلبت یقین مگر؟
گفتا فزون شود تو نشانم دهی اگر

در وادی عزیز خدا مرتضی نگر
هرگز نگفته بهر خدایش اگر مگر

گیرد اگر که پرده ی هفت آسمان خدا
افزون نمی شود به یقین شه ولا

چشم خداست چشم علی چشمه ی حیات
می جوشد از لبان علی فخر کائنات

دست و زبان و گوش خداوند عالی است
او مرده زنده می کند از نفس خالی است

با این چنین فضائل و با این چنین خصال
صلوات بر محمّد و بر حیدر است و آل

حاکم بگفت:برتریش بر کلیم چیست؟
گفتا که گوش کن که بدانی امیر کیست

موسی ز غبطیان چو یکی را زدی به مشت
از ترس می دوید ز ابناء آن که کشت

حیدر به ذوالفقار بخواندی به کعبه بین
حکم برائت از همه کفّار و مشرکین

در آن مکان که کشته ز هر خانه یک نفر
کفّار زیر لب همه گفتند الحذر

این حیدر است و با نگهش خصم می کشد
وز تیغ او کام عدو مرگ می چشد

این حیدر است و ضربه دوم نداشته
از کشته ها پشته بسی او گذاشته

این حیدر است و پا به رکابش چو می نمود
جبریل از عذاب خدا آیه می سرود

این حیدر است و بس که سریع می کشد عدو
عاجز شده است قابض الارواح بین از او

این حیدر است و دست به تیغش چو می رسید
بنگر ملک برای بقا صور می دمید

خرده گرده حیات به یک تار موی او
ولّله قدسیان همه مست از سبوی او

خم قامت فلک ز خم ابروان او
خیبر چشیده قدرت آن بازوان او

احمد ندیده مثل علی یار و غم گسار
یک ضربه اش فزون ز عبادات روزگار

حجّاج مثل خیش به گل ماند زین سخن
گفتا به حرّه خویش براندی تو از محن

امّا فضیلت علوی بر مسیح چیست؟
برتر ز روح خالق داور بگو که کیست

روح الّله است و مادر او مریم طهور
برگو به من تو ای زن آزاده و جسور

پس حرّه گفت مریم عذرا به مرتبت
باشد کنیز فاطمه از روی مرحمت

در وادی مقدّس و در سرزمین قدس
چون خواست وضع حمل نماید امین قدس

آمد ندا به مریم و او را خطاب کرد
اُخرج خطاب آمد و او را عتاب کرد

کین جا مکان راز و نیاز است ای کنیز
بیرون برو ز خانه اگر چه بُدی عزیز

کعبه مگر که خانه ی راز و نیاز نیست
آن جا مگر که قبله ی اهل نماز نیست

بنت اسد چو حامل عشق بتول بود
آن مادری که حامی دین رسول بود

تا بر حریم کعبه قدم را گذاشتی
صدها ملک خدا به قدومش گماشتی

آن قدر بُد عزیز خدا مهلتش نداد
تا که ز در به کعبه در آید مه وداد

دیوار باز شد که بدانند انس و جان
تنها علی است مظهر اعجاز در جهان

قدر و شرف نگر که مسیح روح منجلی
خواند نماز پشت سر مهدی علی

ای آسمان ز هجر رخ یار نازنین
خون گریه کن ز غیبت آن صاحب زمین

یا رب به حق آن زن آزاده ای خدا
یا رب به دوستان علی شاه لافتی

بر سینه های چاک شهیدان کربلا
جان رقیه غنچه پژمرده از جفا

روز ظهور مهدی صاحب زمان رسان
دور حیات بی رخ زیبای او چه سان؟

سروده حسن بهاری

۲ نظر

گوهر نویس

کتاب‌های رضا کشمیری

📚 #رمان سلام بر میت 👈 ۵۵ هزار تومان

📚 سامورایی در میدان مین 👈 ۶۵ هزار تومان

📚 چشم حاج آقا 👈 ۵۰ هزار تومان

📚 ساحل خونین اروند 👈 ۵۰ هزار تومان

📚 حمله به ناو آمریکایی 👈 ۲۰ هزار تومان

📚 شب حنظله ها 👈 ۳۰ هزار تومان

📚 گلوله های داغ 👈 ۱۶ هزار تومان

حاج محمد ۷۰ هزار تومان

۰ نظر

گوهر نویس

عناصر سه‌گانه حفظ شخصیت

امیر مومنان علی علیه السلام می‌فرمایند:

آن که طمع را شعار خود گرداند خود را ُخرد نمایاند،

و آن که راز سختى خویش بر هر کس گشود، خویشتن را خوار نمود.

و آن که زبانش را بر خود فرمانروا ساخت، خود را از بها بینداخت.

حضرت سه عنصر مهم برای حفظ شخصیّت انسان را در این سخن حکمت‌آمیز معرفی می‌فرمایند:

۱- طمع نداشتن: طمع باعث تحقیر انسان و در مقابل قناعت باعث تکریم انسان می‌شود.

۲- راز داری: افشای راز خود برای دیگران باعث خوار و ذلیل شدن انسان می‌شود.

۳- کنترل زبان و بجا سخن گفتن: زیاد حرف زدن معمولا بدون فکر حرف زدن را به دنبال دارد، کسی که بدون دقت و فکر حرف می‌زند بالاخره در جایی سخن نادرست و زشتی از دهانش خارج می‌شود و از بهایش کاسته می‌شود.

پی نوشت:

برگرفته از حکمت۲ ، ص ۳۶۱

۱ نظر

گوهر نویس

کی باید از خدا ترسید؟!

حضرت علی علیه السلام می‌فرمایند:

پسر آدم! چون دیدی پروردگارت پی در پی نعمت می‌رساند و تو او را نافرمانی می‌کنی، از او بترس.

گناه و نافرمانی کردن خدا با نعمت‌های خدا، ظلم به نظام هستی است. تا کی می‌خواهیم نعمت‌های خدا را پی در پی استفاده کنیم و گناه کنیم ، باید ترسید! باید از غفلت برون شد و خدا را دید.

ادامه مطلب...

۳ نظر

گوهر نویس

من آنم که من دانم!

ضمن تبریک پیروزی تیم ملی فوتبال جمهوری اسلامی ایران

یکی از توصیه‌های علمای اخلاق این است که انسان همیشه به نفس خود بد بین باشد و از جهت قرب به خدا، خود را از هم کمتر پندارد تا انگیزه تلاش برای رسیدن به مقامات بالاتر را از دست ندهد.

جناب سعدی در حکایتی می‌گوید:

یکی از بزرگان به محفلی اندر ، همی ستودند و در اوصاف جمیلش مبالغه کردند ؛ سر برآورد و گفت: من آنم که من دانم!

شخصم به چشم عالمیان، خوب منظر است .......... وز خبث باطنم سر خجلت فتاده پیش

طاووس را به نقش و نگاری که هست، خلق ........ تحسین کنند و او خجل از پای زشت خویش

ادامه مطلب...

۲ نظر

گوهر نویس

مسابقه مرگ

حضرت امیرالمومنین علیه السلام می‌فرمایند:

بر چیزى پیشى گیرید که همگانتان را فراگیر است، مرگ ، که یک یک شما از آن ناگزیر است. همانا مردم پیش روى شمایند و مرگ آنان بر شما آشکار و مرگ از پس، شما رامى خواند و شما در چنگال آن گرفتار، سبکبار باشید تا برسید.

اگر مَردید در مسابقه‌ای از همه سبقت بگیرید که همه‌ی مردم دنیا در آن شرکت کرده‌اند. مسابقه‌ای فراگیر و عادلانه، فقیر و پولدار ، قدرتمند و ضعیف همه در آن یکسانند. مسابقه‌ای که پارتی بازی و رشوه در آن جایی ندارد. مسابقه مرگ!!!

در این مسابقه کسی برگ برنده را دارد که از تجربیّات برندگان قبلی بهره ببرد. کسانی که با همه‌ی کلاس و افاده به خط پایان رسیدند اما بدون توشه، توشه تقوا را یادشان رفته بود! جایزه که نگرفتند هیچ ، عذاب و شکنجه منتظر آنهاست.

ای دوستان کلام مولایمان علی علیه السلام را به گوش جان بشنویم و زنجیرهای متعقّن شهوت ، قدرت و وابستگی به دنیا را از دست و پای خود باز کنیم تا سبکبار به خط پایان برسیم. سبکبار همراه با توشه ایمان به خدا و عمل صالح. ان‌شاءالله.

مطالب بیشتر: