گوهرنویس

سیری در امواج خروشان اقیانوس بی‌کران نهج البلاغه

گوهرنویس

سیری در امواج خروشان اقیانوس بی‌کران نهج البلاغه

گوهرنویس
طبقه بندی موضوعی
آخرین نظرات

۵۱ مطلب با موضوع «نکوهش دنیاگرایی و دنیاپرستی» ثبت شده است

 

 

امیر مومنان علی علیه السلام می‌فرمایند:

آن که طمع را شعار خود گرداند خود را  ُخرد نمایاند،

 و آن که راز سختى خویش بر هر کس گشود، خویشتن را خوار نمود.

و آن که زبانش را بر خود فرمانروا ساخت، خود را از بها بینداخت.

 

حضرت سه عنصر مهم برای حفظ شخصیّت انسان را در این سخن حکمت‌آمیز معرفی می‌فرمایند:

۱- طمع نداشتن: طمع باعث تحقیر انسان و در مقابل قناعت باعث تکریم انسان می‌شود.

۲- راز داری: افشای راز خود برای دیگران باعث خوار و ذلیل  شدن انسان می‌شود.

۳- کنترل زبان و بجا سخن گفتن: زیاد حرف زدن معمولا بدون فکر حرف زدن را به دنبال دارد، کسی که بدون دقت و فکر حرف می‌زند بالاخره در جایی سخن نادرست و زشتی از دهانش خارج می‌شود و از بهایش کاسته می‌شود.

پی نوشت:

برگرفته از حکمت۲ ، ص ۳۶۱

گوهر نویس

قطعه‌ای از دعای ابوحمزه ثمالی:

ارْحَمْ فِی هَذِهِ الدُّنْیَا غُرْبَتِی وَ عِنْدَ الْمَوْتِ کُرْبَتِی وَ فِی الْقَبْرِ وَحْدَتِی وَ فِی اللَّحْدِ وَحْشَتِی

(دراین دنیا به غربت، و به‌گاه مرگ به سختى جان دادنم، و در قبر به تنهایی ‏ام، و در لحد به هراسم رحم کن.)

خدایا تو اگر رحم نکنی، چه کسی می‌تواند؟  من که روی تخت غسالخانه مثل تیکه گوشتی ترسناک دراز به دراز افتاده‌ام و دستم از همه جا کوتاه است. دوستان و همسایه‌ها هم غافل از عاقبت کارم مرا غسل می‌دهند و روی دوش خود حمل می‌کنند و زیر خاک پنهانم می‌کنند که مبادا بوی گندم عالم و آدم را بگیرد و باعث انواع بیماری‌ها شود. خدایا به من رحم کن. من ضعیفم و وحشت زده!

 

مطالب بیشتر:

فرازهایی از دعای ابوحمزه ثمالی

چون تنگدست شدید صدقه دهید!

همیشه ترک گناه آسان‌تر از توبه است

گوهر نویس

فرازی از دعای ابوحمزه ثمالی:

سَیِّدِی أَخْرِجْ حُبَّ الدُّنْیَا مِنْ قَلْبِی وَ اجْمَعْ بَیْنِی وَ بَیْنَ الْمُصْطَفَى وَ آلِهِ خِیَرَتِکَ مِنْ خَلْقِکَ وَ خَاتَمِ النَّبِیِّینَ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ

(اى آقاى من، محبت دنیا را از دلم بیرون کن، و میان من و مصطفى پیامبرت و خاندانش، بهترین برگزیدگان‏ از آفریدگانت و پایان‏بخش پیامبران محمّد (درود خدا بر او و خاندانش) جمع کن.)

مولای من، ریشه دنیاپرستی را در وجود من بخشکان. نمی‌خواهم دلم بند دنیایی باشد که پر از ظلم و حق کشی و تجاوز و قتل است. بله شکی نیست که باید از همین پل دنیا استفاده کنیم تا به زندگی و سعادت ابدی برسیم. پس باید با توکل به خدا ، توسل و ارتباط قلبی با پیامبر گرامی و اهل بیت علیهم السلام ، حب دنیا و حب مال‌اندوزی را ار قلبمان پاک کنیم.

گذرگاه دنیا را تا حدی آباد کنیم که کارمان را برای زندگی واقعی و حیات واقعی آخرت آسان کند،  نه اینکه زنجیر به گردن‌مان بیفکند و به قعر جهنم ببرد.

مطالب بیشتر:

عشقم به‏ تو واسطه‏‌ام به پیشگاه توست

گلوله‌های داغ در قلب دشمن

عشق و عاشقی با محبوب

گوهر نویس

حضرت علی علیه السلام درباره اندوه دنیاپرستان می‌فرمایند:

... و آن که خود را شیفته دنیا دارد، دنیا درون وى را از اندوه بینبارد، اندوه‌ها در دانه دل او رقصان ؛ اندوهی سرگرمش کند و اندوهى نگران ؛ تا آنگاه که گلویش بگیرد و در گوشه اى بمیرد. رگهایش بریده، اجلش رسیده، نیست کردنش بر خدا آسان و افکندنش در گور به عهده برادران. ...


هر کس شیفته و دلباخته دنیا شود، دنیا خنجر اندوه و غمش را به قلب او فرو می‌کند. آنچنان درونش را پر از غم و غصّه می‌کند که دیگر جایی برای آرامش و لذت از زندگی باقی نمی‌ماند. اندوه‌ها در دلش لانه‌ کرده و می‌رقصند. گاهی سرش را گرم می‌کنند و گاهی نگران، دلش را به آشوب می‌کشند. 

غصّه‌ها درونش را فرا می‌گیرند تا آنکه راه گلویش را گرفته و در گوشه‌ای خفه‌اش می‌کنند. آدم دنیاپرست خیال می‌کند زرنگی کرده و مال روی مال انباشته است. اما نیست کردن خودش و اموالش برای خدا بسیار آسان است، آنگاه عده‌ای از روی ناچاری یا به طمع مال زهر‌دارش، جسدش را دفن می‌کنند و از بوی گند دنیاپرستی‌اش راحت می‌شوند. 


مطالب مرتبط:

دنیاپرستان سگان عوعوکنان

خوابگردها

وقت شما تمام شد، تشریف ببرید!

دنیا؛ نصیحت‌گری صادق

گوهر نویس

حضرت علی علیه السلام درباره متاع دنیا می‌فرمایند:

مردم! خواسته دنیا خرده گیاهى است خشک وباآلود که از آن چراگاه دورى‌تان باید نمود. دل از آن کندن خوشتر تا به آرام رخت در آن گشادن، و روزى یک روزه برداشتن پاکیزه تر تا ثروت آن را روى هم نهادن. آن که از آن بسیار برداشت به درویشى محکوم است و آن که خود را بى نیاز انگاشت با آسایش مقرون...


آیا هیچ عاقلی به تکه گیاهی خشک و بی‌روح توجه می‌کند مخصوصا اگر آغشته به ویروس وبا باشد؟!! خواسته‌های دنیوی همین حالت را دارند بنابراین اگر بینش و بصیرت ما علوی شود دل کندن از مال دنیا بسیار خوش‌تر از غوطه‌ور شدن در آن است.

اگر ما دنیا را مثل یک قهوه‌خانه‌ی بین راهی ببینیم ، توشه یک روز خود را برمی‌داریم و از آنجا دل می‌کنیم. راحت و بی‌دغدغه! اما اگر کسی در اطراف همین قهوه‌خانه زمین بخرد و سرمایه گذاری کند ،سرنوشتی جز درویشی و فقر ندارد. او باید بداند که فردا می‌رود و نمی‌تواند زمینش را با خودش ببرد! 

مطالب بیشتر:

دنیا همچون گرد کاهی بی ارزش

کم‌تر از آب بینی بُز زکامی

مشمئزکننده‌تر از استخوان خوک مرده در دست جذامی 

ناچیزتر از نیم‌خورده ملخ

گوهر نویس

حضرت علی علیه السلام می‌فرمایند:

هر کس را در مال وى دو شریک است: وارث و حوادث.


همه‌ی زحمت‌ها و تلاش‌های ما برای جمع کردن مال و ثروت، یک روزی به هدر می‌رود و به دو شریک ما می‌رسد. یا اموال ما در حوادث مختلف از بین می رود یا با مرگ به دست وارث‌هایمان می‌رسد. در هر صورت از این همه خون دل که خورده‌ایم و ذره ذره جمع کرده‌ایم هیچ سودی به خودمان نمی‌رسد.

این کلام حضرت باید تلنگری باشد برای همه‌ی ما که حرص و طمع خود را برای جمع کردن مال مدیریت کنیم. یعنی به مقدار نیاز و به اندازه شأن اجتماعی که داریم برای برآورده کردن وسایل راحتی زندگی تلاش کنیم. کسانی که هر سال به دنبال نو کردن مبلمان و پرده خانه یا گوشی تلفن همراه یا ماشین  و ... هستند و برای این کارها که حقیقتا مصداق بارز اسراف است وام و قرض و ... می‌گیرند، فقط خود را اذیت کرده‌اند.  در واقع همه‌ی این کارها آرامش زندگی انسان را بهم می‌زند.

قناعت و راضی بودن به زندگی متعارف یکی از شاخص‌های انسان شاد و سالم است. کسی که به اندازه برای روزی خودش تلاش می‌کند و یگانه نگاهش به رازق هستی بخش است و همه چیز خود و دیگران و دنیا و آخرت را از خدا می‌بیند، دلش قرص و محکم به خدا اعتماد می‌کند و با قلبی آرام و روانی سالم در سایه بندگی خداوند، زندگی راحت و شادی دارد.

 

مطالب بیشتر:

شادی با اندک دنیا شاخصه دنیاپرستان

چهار ویژگی منحصر به فرد دنیا

مرگ از دید آقایمان حضرت علی علیه السلام چگونه است!؟

حضرت امیر ع برای چه کسانی طلب آمرزش می‌کند؟

گوهر نویس


حضرت علی علیه السلام می‌فرمایند:

آیا آزاده اى نیست که این خرده طعام مانده در کام دنیا را بیفکند و براى آنان که در خورَش هستند نهد؟ جانهاى شما را بهایى نیست جز بهشت جاودان پس مفروشیدش جز بدان.


آیا آزادمردی نیست که این لقمه جویده شده‌ی حال‌به‌هم‌زن دنیا را بیرون بیفکند و آن را به اهلش بسپارد؟ این خطاب حضرت به همه‌ی انسان‌ها در همه‌ی زمان‌ها و مکان‌هاست. حضرت همین حالا و در همین وبلاگ، ما را مخاطب قرار داده است، ای کاش بیدار شویم! 

انسان مقام خلیفه اللهی دارد، مقامی که بس شریف است و عظیم. او را چه به دل خوش کردن با طعام جویده شده‌ی دنیا که هر کَس و ناکَسی آن را در دهانش پیچانده و بالا آورده!؟ 

بهای انسان چیزی نیست جز بهشت جاویدان. بهشتی که بندگان صالح و محبوب خدا در آن حضور دارند و در نعمت‌های الهی غوطه ورند. پس ای انسان قدر خودت را بدان و بهشت را بخر.


مطالب بیشتر:

گوهر نویس


مولا امیرالمومنین علیه السلام در موعظه و توبیخ یاران بی‌وفایش می‌فرماید:

اى بى خبران ... گوسفندى را مانید که چَرَد تا فربه شود و زیر کارد رود، و نداند از آن، چه خواهند، و با او چه کنند.! اگر بدان نیکى کنند روز خود را، روزگارش پندارد، و سیرى اش را پایان کار۱.


در طول تاریخ بشر اکثر مردم ، بی‌خبرانی بودند و هستند که  آنچنان زندگی گوسفندی خود را نشخوار می‌کنند که انگار نه انگار دنیای دیگری هم وجود دارد.چه ثروتمندان و چه فقرا! فرقی هم  نمی‌کند!

آنها که ثروتمندند ، حرص و طمع باعث می‌شود که فقط بچرند و فربه شوند. اصلا به پایان کار و هدف زندگی خود نمی‌اندیشند. گوسفند هم اگر می‌دانست غذایش می‌دهند تا چاق شود و در آخر چاقوی تیز به گلویش می‌نهند، هرگز این چنین حریصانه نمی‌خورد!

آنها که فقیرند، به دنبال لقمه نانی به هر کاری دست می‌زنند، انگار که تمام هدف زندگی سیری شکم‌شان است. هیچ‌گاه به پایان حقیقی زندگی  و هدف خلقت۲ نمی‌اندیشند.

بنابراین مثل گوسفند نباشیم!  

گوهر نویس

 

حضرت امیر علیه السلام می‌فرمایند:

در گذشته مرا برادرى بود که در راه خدا برادریم مى نمود. خردى دنیا در دیده اش وى را در چشم من بزرگ مى داشت، و شکم بر او سلطه اى نداشت، پس آنچه نمى یافت آرزو نمى کرد و آنچه را مى یافت فراوان به کار نمى برد. بیشتر روزهایش را خاموش مى ماند، و اگر سخن مى گفت گویندگان را از سخن مى ماند و تشنگى پرسندگان را فرو مى نشاند. افتاده بود و در دیده ها ناتوان، و به هنگام کار چون شیر بیشه و مار بیابان...


حضرت علی علیه السلام صفات اساسی پیامبر اکرم صل الله علیه و آله را اینگونه معرفی می‌فرماید:

۱- برادری می کرد در راه خدا. یعنی یار و یاوری مخلص و با محبّت بود، در عین حال فقط خشنودی خدا را در نظر داشت.

۲- دنیا و آنچه در آن است در نظرش کوچک و بی‌ارزش بود. دنیا را برای آماده کردن توشه‌ی آخرت می‌خواست نه برای خوش‌گذارنی و لذت.

۳- او بنده‌ی شکمش نبود، بلکه شکمش بنده‌ی او بود. هر خوردنی که در اختیارش نبود، آرزو نمی‌کرد و آنچه هم که در اختیارش بود به اندازه مصرف می ‌کرد.

۴- اصل اولی برای او سکوت بود. در بین اصحاب و در دورهمی‌ها سخن نمی‌گفت مگر آنکه پرسشی از او می‌شد. 

۵- بسیار متواضع بود. به ظاهر افتاده و ناتوان بود اما در میدان کار مانند شیر، قوی و سریع عمل می‌کرد.

 

مطالب بیشتر:

بخشی از وصیت نامه مولایمان حضرت علی علیه السلام

از هر نوع مرگی که فرار کنی به سراغت می‌آید

ویژگی‌های فتنه در کلام حضرت امیر علیه السلام

گوهر نویس


حضرت علی علیه السلام می‌فرمایند:

 مردم دنیا در کار دنیا دو گونه‌اند:

۱- آن که براى دنیا کار کرد و دنیا او را از آخرتش بازداشت، بر بازمانده‌اش از درویشى ترسان است و خود از دنیا بر خویشتن در امان. پس زندگانى خود را در سود دیگرى دربازد.

۲- آن که در دنیا براى پس از دنیا کار کند، پس بى آنکه کار کند بهره وى از دنیا بسوى او تازد، و هر دو نصیب را فراهم کرده و هر دو جهان را به دست آورده، چنین کس را نزد خدا آبروست و هر چه از خدا خواهد از آن اوست.

وصف حال گروه اول:

کسانی هستند که برای رسیدن به مال دنیا به هر کاری دست می‌زنند، فراموش می‌کنند که خدایی هم هست، بهشت و جهنمی هم هست. پول روی پول انباشته می‌کند و خیال می‌کنند پول خوشبختی و امنیّت از بیماری و مرگ می‌آورد، زهی خیال باطل! دائم در ترس و اضطراب است. گمان می‌کند اگر در ثروت اندوزی کوتاهی کند، فرزندان و ورثه‌اش فقیر و بیچاره خواهند شد. چنین کسانی تمام عمر و جوانی و خوشی خود را باخته‌اند در قبال سود دیگران. یک ارزن به رازقیّت خدا اعتماد نکردند و زمانی بیدار می‌شوند که کار از کار گذشته و در حفره تاریک قبر سرازیر شده‌اند.

وصف حال گروه دوم:

کسانی که از مال دنیا استفاده می‌کنند برای رسیدن به زندگی سعادت‌مند جاودان. کسی که به رازقیّت خداوند مهربانش اعتماد کامل دارد و خودش را دربست به او سپرده و راضی است به رضای او. چنین کسی بدون اینکه خودشان را برای رسیدن به مال دنیا به زحمت بیاندازد و حرص و جوش بخورد، دنیا و ثروت به سویش می‌تازد. خوشا به حالشان که هم دنیا دارند و هم آخرت. چنین کسانی همیشه به یاد خدا هستند و خدا هم همیشه به یاد آنهاست. نزد خدا آبرو دارند و هر چه از خدا بخواهند ، خدا به آنها می‌دهد چون خدا هر چه خواسته آنان عمل کرده‌اند.


مطالب بیشتر:

 توصیف دنیاپرستان در کلام حضرت امیر ع

دنیا همچون مار است

دنیا همچون گرد کاهی بی ارزش

کم‌تر از آب بینی بُز زکامی

گوهر نویس