امیر مومنان علی علیه السلام درباره قیمت انسان می‌فرمایند:
مرد را آن بهاست که در دیده‌اش زیباست. (آن اَرزی که می‌ورزی!)
کسی که در دنیا فقط به فکر این سه عامل اصلی غفلت انسان یعنی ثروت‌اندوزی ، قدرت‌ورزی و شهوت پرستی است، قیمتش همین چیزهای پست دنیوی است. اما کسی که تمام همّ و غمش کسب رضای پروردگار است، بهایش خود خدا و بهشت جاودانه اوست، هر چند ثروتمند و قدرتمند هم باشد.
حضرت امیر علیه السلام درباره اثرات نفس کشیدن انسان می‌فرماید:
آدمی با دمی که برآرد گامی به سوی مرگ بردارد.
اگر کسی بپرسد نفس کشیدن آدمی چه اثراتی دارد؟! چه جوابی داریم!؟
تنها چیزی که به ذهنمان نمی‌رسد همین است که یک گام به مرگ نزدیک‌تر شده‌ایم!
انگار
حضرت امیرعلیه السلام تنها اثر مهم نفس کشیدن را همین می‌داند.
حضرت علی علیه السلام نکته جالبی درباره صدقه دادن به فقرا مطرح می‌فرمایند:
از بخشیدن اندک شرم مدار که محروم کردن اندک‌تر از آن بود.
در یکی از پست‌های گذشته گفته شد سخاوت، بی‌خواستن بخشیدن است. اما وقتی فقیری یا کسی که می‌گوید فقیر است(هر چند به دروغ) از ما درخواست کمک می‌کند، ردّ کردن جایی در سیره اهل بیت علیهم السلام ندارد، بلکه باید یک چیزی هر چند اندک به او داد. شاید واقعا نیازمند باشد.
امیرالمومنین علیه السلام می‌فرمایند:
روا نشدن حاجت ، آسان‌تر ، تا آن را از نااهل خواستن.
چه بسیار پیش می‌آید که رو زدن و درخواست حاجت کردن به افراد نااهل ، باعث از بین رفتن آبرو و خواری در چشم دیگران می‌شود. بهترین و مطمئن‌ترین کسانی که می‌شود از آنها درخواست کرد خدای عزیز متعال است و ذوات مقدسه معصومین سلام الله علیهم اجمعین.
امیر بیان امیرالمومنین علیه السلام در تعریف سخاوت می‌فرمایند:
سخاوت بی خواستن بخشیدن است.
و آنچه به خواهش بخشند یا از شرم است و یا از بیم سخن زشت شنیدن.
کمک‌های مالی به فقرا که از طریق صندوق صدقات کمیته امداد امام خمینی ره یا صورت‌های دیگر انجام می‌گیرد یکی از مصادیق مهم و اساسی بی خواستن بخشیدن است.
ما که صدقه می‌اندازیم کسی از ما خواهش نکرده و این سخاوت است. البته مقدار صدقه انداختن را هم باید بالا ببریم نباید به سکه‌های ۲۰۰ و ۵۰۰ تومانی اکتفا کرد.
امیر مومنان علی علیه السلام می‌فرمایند:
خوشا کسی که معاد را به یاد آوَرد و برای حساب کار کرد،
و به گذران روز قناعت نمود و از خدا راضی بود.
باور داشتن به روز جزا جلوی بسیاری از ظلم‌ها و گناهان را می‌گیرد. وقتی این معادباوری با صفت قناعت و رضا به رضای خدا همراه شود چیزی جز سعادت و خوشبختی در دنیا و آخرت نخواهد بود.
حضرت علی علیه السلام به یکی از یاران خود که از بیماری شکوه می‌نمود، فرمود:
خدا آنچه را از آن شکایت داری موجب کاستن گناهانت گرداند،
چه در بیماری مزدی نیست لیکن گناهان را می‌کاهد و می‌پیراید چون پیراستن برگ درختان.
با هر گناهی، برگی از درخت سبز روح‌مان زرد می‌شود. بیماری این برگ‌های فاسد شده را می‌پیراید. البته توبه‌ی نصوح آنچنان اثرات گناه را پاک می‌کند که گویی اصلا گناهی نبوده ، به عبارت دیگر توبه برگ سبز جدیدی جایگزین برگ زرد می‌کند.
مولا امیر المومنین علیه السلام درباره انجام مستحبّات می‌فرمایند:
اگر مستحبّات ، واجبات را زیان رساند، بنده را به خدا نزدیک نگرداند.
چه بسیارند افرادی که به مستحبّات بیشتر اهمیت می‌دهند تا واجبات! مثلاً خانم‌هایی که به زیارت مشاهد مشرفه و حرم‌های امامان معصوم علیهم السلام می‌آیند اما حفظ حجاب که واجب است را جدّی نمی‌گیرند.
و چه بسیارند کسانی که بخاطر انجام یک مستحب، کار حرامی مرتکب می‌شوند! مثلاً برای دست رساندن به ضریح امامان علیهم السلام به بقیه فشار می‌آورند و باعث آزار و اذیت دیگران می‌شوند.
حضرت امیر علیه السلام درباره آداب بخشش و صدقه دادن می‌فرمایند:
بخشنده باش نه با تبذیر و انداره نگه دار و بر خود سخت مگیر.
اولاً حتما دست بخشنده باید داشت، ثانیاً در بخشش ،اسراف نباید کرد. ثالثاً این بخشش نباید طوری باشد که زندگی را بر خود ، خانواده و اهل و عیالش سخت کند.
مولایمان علی علیه السلام در وصف آفرینش انسان می‌فرماید:
با شما سخن گویم از این انسان که در تاریک‌جاى زهدانش بیافرید،
و در پرده‌هاى تیره اش در پیچید. نطفه اى بود جهنده و پلید،
سپس خونى شد لخته و نا تمام، و بچه اى در شکم مام،
و شیرخواره اى از پستان، و کودکى در خور دبستان ...
انسان اگر بداند که ابتدا چه بوده، نطفه‌ای جهنده و پلید! و در آخر هم چه می‌شود، مرداری بدبو و غیر قابل تحمل. هرگز تکبّر نورزد هرگز!
