مولایمان علی علیه السلام در وصف آفرینش انسان می‌فرماید:
با شما سخن گویم از این انسان که در تاریک‌جاى زهدانش بیافرید،
و در پرده‌هاى تیره اش در پیچید. نطفه اى بود جهنده و پلید،
سپس خونى شد لخته و نا تمام، و بچه اى در شکم مام،
و شیرخواره اى از پستان، و کودکى در خور دبستان ...
انسان اگر بداند که ابتدا چه بوده، نطفه‌ای جهنده و پلید! و در آخر هم چه می‌شود، مرداری بدبو و غیر قابل تحمل. هرگز تکبّر نورزد هرگز!
پی نوشت:
برگرفته از خطبه ۸۳ ،ص۶۴
مهسا جون
