حضرت امیر علیه السلام بعد از اینکه قرآن را چراغ روشنایی بخش راه انسان‌ها معرفی کردند، فرمودند:
بدانید که در قرآن علم آینده است، و حدیث گذشته. درد شما را درمان است، و راه سامان دادن کارتان در آن است.
آیا تاکنون با دید شفا بخشی به قرآن نگاه کرده‌اید؟!
خداوند در سوره اسراء آیه ۸۲ می‌فرماید: " وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِینَ ...ً".
قران از جهت اینکه معالج امراض قلبى و روحی است براى مؤمنین «شفاء» و به لحاظ اینکه صحت و استقامت نفسانى می آورد «رحمت» است[1].
بطور طبیعی هر از گاهی مشکلات زندگی به انسان فشار می‌آورد، از بیماری گرفته تا تأخیر قسط وام و مشکلات مالی ، هیچ کس نمی‌تواند ادعا کند که هیچ مشکلی ندارد و همیشه شاد و سرحال است. انسان مومن ، انسانی است که خدا را باور دارد ، غیب و امور غیبی را باور دارد، و می‌داند که همه چیز دنیا ، منحصر به امور مادّی و امور محسوس بشری نیست.
طبق سنت الهی مومنین بیشتر مورد امتحان الهی قرار می‌گیرند تا جان و دل آنها صیقلی یابد و نور معرفت الهی را بهتر جذب کند. بنابراین انسان مومن باید قرآن را درمانگر و شفا بداند، هر روز صفحاتی از مصحف شریف را قرائت کند و چه بهتر که دقایقی تأمل و تفکر هم داشته باشد. چنین انسانی دست به هر کاری که می‌زند نورانیّت قرآن به کارش نظم و سامان می‌دهد، اگر شکی یا غم و غصه‌ای به او دست می‌دهد ، قلبش به نور قرآن شفا می‌یابد و با رحمت الهی به استقامت نفس نائل می‌آید.
مطالب بیشتر:
نتیجه اعتماد به دنیا و کدخدا
همسایگان بی‌زبان در تاریکی قبر
توصیف عملکرد حضرت عزرائیل ملک الموت
خداوند دنیا را براى دوستانش نگزید
پی نوشت:
بخشی از خطبه ۱۵۸ با ترجمه استاد شهیدی
مهدی سلمانی ماهینی
