حضرت امیر علیه السلام درباره مسئولیت سنگین توانگران میفرمایند:
همانا خدا را بندگانى است که آنان را به نعمتها مخصوص کند، براى سودهاى بندگان. پس آن نعمتها را در دست آنان وامى نهد چندانکه آن را ببخشند، و چون از بخشش باز ایستند نعمتها را از ایشان بستاند و دیگران را بدان مخصوص گرداند.
افراد زیادی هستند که بواسطه مال یا آبروی خود میتوانند مشکل یکی از بندگان خدا را حل کنند. این خود یک توفیق و نعمت بزرگی از جانب خداوند عزیز است. اینان باید بدانند که حالا که دستشان به دهانشان میرسد و میتوانند به نیازمندان کمک کنند ، فقط به خاطر نعمتهایی است که خدا به آنها داده است. و طبق این فرمایش حضرت اگر از بخشش مال و آبروی خود خودداری کنند خدا این نعمت و توفیق را از آنها میگیرد و به دیگران میدهد.
هر کدام از ما کم و بیش میتوانیم به نسبت توان مالی خودمان به نیازمندان کمک کنیم. اگر خانوادههای آبرومند اما نیازمند را میشناسیم در اقوام خود یا همسایگی خود، حتما وظیفه داریم کمک کنیم. اگر نمیتوانیم از آبروی خود استفاده کنیم و از دیگران کمک بخواهیم.
در این ایام پربرکت و نورانی ماه رجب و در آستانه سال نو هر جور میتوانیم باید کمک کنیم.
پی نوشت:
حکمت ۴۲۵